قرارداد های هوشمند

اولین بار قراردادهای هوشمند توسط نیک سابو (Nick Szabo) در دهه‌ی 1990 میلادی شرح داده شد. در آن زمان او قرارداد هوشمند را به عنوان ابزاری تعریف کرده بود که از طریق ترکیب پروتکل‌ها با رابط‌های کاربری، شبکه‌های کامپیوتری را ایمن می‌سازد. سابو از توانمندی‌های بالقوه‌ی قرارداد هوشمند در بخش‌های مختلف که توافق‌های قراردادی مانند سیستم‌های اعتباری، فرایند پرداخت و مدیریت حقوق محتوا را شامل می‌شدند، صحبت کرد.

در دنیای ارزهای رمزنگاری شده، قرارداد هوشمند را به عنوان برنامه‌ی کاربردی که روی بلاکچین پیاده‌سازی می‌شود، تعریف و تبیین می‌کنیم. معمولاً این قراردادهای هوشمند توسط مجموعه‌ای از قوانین خاص اداره می‌شوند. این قوانین توسط کدهای برنامه‌نویسی از پیش تعیین می‌شوند و در همه‌ی گره‌ها (نودها) کپی شده و پیاده‌سازی می‌شوند.

در اصل، قراردادهای هوشمند بلاکچین امکان ایجاد پروتکل‌های بدون مجوز را فراهم می‌کنند. این به آن معناست که دو شخص یا گروه بدون این که یک‌دیگر را بشناسند و اعتبارسنجی انجام دهند، می‌توانند به وسیله‌ی بلاکچین با هم تعهداتی ببندند. آن‌ها می‌توانند این اطمینان را داشته باشند که اگر شرایط محقق نشود، قرارداد اجرا نمی‌شود. علاوه بر همه‌ی این موارد، استفاده از قرارداد هوشمند به علت حذف واسطه، از بسیاری از هزینه‌ها می‌کاهد. این قراردادها ابتدا همیشه توسط بیت کوین استفاده می‌شدند، اما با این حال هم‌بنیان‌گذار و سازنده‌ی اتریوم، ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) باعث محبوبیت و فراگیر شدن آن شد. البته لازم به ذکر است که هر بلاکچین، روش متفاوتی از قراردادهای هوشمند را پیاده‌سازی می‌کند.